Kezlerce…

Gözlerini sadece uykunda mı uzun uzun kapatıyorsun? Rüyalara sadece karanlık gecelerde mi dalıyorsun? O sigaranın dumanını içine çektiğinde mi bu dünyadan uzaklaşıyorsun? Gerçekten yok olmanın acısının sadece bedensel olduğunu mu sanıyorsun? Aynanın karşısına her geçtiğinde karşında sadece kendini mi görüyorsun?

Kezlerce kapatıyorum gözlerimi rüyalara dalmak için karanlık geceler dışında.
Kezlerce acı çekiyorum, kaybetmenin sadece “var olmakla” ilgili olmadığını anlayınca.
Kezlerce görüyorum seni, aynada her yansımama baktığımda…

Başımı her yastığa koyduğumda bakıyorum karanlıkta yanıma. O gözler çıkacak mı diye; gözümü açınca yine karşıma. Bakacak mı uzun uzun, derin derin yeniden benim şu basit dünyama. Gülümseyecek mi o dudaklar yine, uzun uzun kokunu içime çektiğim o zamanlarda. Hissedecek mi parmaklarım yine; yüzündeki her detayı en ince ayrıntısıyla… Sevecek mi o saçları yeniden; karanlığın içinde o kapkara gözlere huzurla baka baka.

Kezlerce tekrarlıyorum kendi kendime, her şeyin bir aldatmaca olduğunu.
Kezlerce kandırıyorum kendimi, aslında senin hala yanımda var olduğunu.
Kezlerce dinliyorum sessizliği, biliyorum bir yerlerde sesimi duyduğunu…

Umudun güneşle beraber hayatıma her doğuşunda, kısa bir süre kapatıyorum gözlerimi… Sadece düşlüyorum seni. Derin bir iç çekişle beraber sayıklıyorum içimden; sadece senin ismini. Bekliyorum kezlerce; yeniden gözümü açtığımda seni göreceğim o büyülü günleri.

Sevgilerle…

“Onur SUSAN”