Neredeydin Sen?

Bu zamana kadar neredeydin? Son konuşmamızda bana söylediklerini hatırlamaya çalıştım. 7 Haziran akşamında… Sen konuşmuştun ben dinlemiştim.

O kadar ağır sözler söylemiştin ki bana… Fakat sonunda şunu söylemiştin; “eğer gerçekten seviyorsan vazgeçme”. Gülüyorum şu an o söylediklerine. Bugün 17 Ocak… Farkındamısın aradan o kadar uzun zaman geçmiş ki. Sen ise şimdi karşıma çıkıyorsun… Neredeydin 9 Aralıkta? Neredeydin 20 Aralıkta? Neredeydin 2018’i 2019’a bağlayan o buz gibi karanlık gecede? Neredeydin Haziran ayından bu güne… Konuşmasını, nasihat vermesini iyi biliyorsun. Ama en zor zamanlarımda kaybolup gidiyorsun. Haydi şimdi de konuşsana! Haydi “vazgeçme Onur, rüyalarının peşinden git” desene! Diyemezsin tabi… Sessizce, öylece karşımda durursun… Evet, ne bir umut kaldı artık ortada ne de bir rüya… O zamandan bu zamana karanlık bir anı kaldı hayatımda. Güler misin, ağlar mısın bilmiyorum. Ama artık imkansızın ne olduğunu ben çok iyi biliyorum. Ne halde olduğumu çok iyi biliyorum. Hala cesaret verebilecek misin geçen bunca zamanın sonunda bana? Umudunu yitirme diye seslenecek misin karşımda duran bu anlamsız bakışlarınla bana? Artık sayamaz oldum günleri. Artık hayal edemez oldum o gözleri. İşitemez oldum o güzel sesi… Neden destek olman gereken zamanda ortada yoktun? Neden güçlü olduğum o günlerde savaşmam için bana yardımcı olmadın? Günler o kadar zor geçiyor ki, sen bunu asla anlayamazsın. O boş nasihatlerinle, o boş konuşmalarınla, bana “akılsızsın Onur” demelerinle, yaşadıklarımı asla anlayamazsın. Ama bir konuda haklısın. Kalmadı be ufacık bir umut… Gerek var mıydı böyle olmasına diye düşündükçe bitip tükendi her şeyim…

Gecelerce sayıklasam da o ismi, şimdi anladım yok olup gittiğini. “Ah be kadın” dedikçe, resmini seyrettikçe, anladım duygularımın zerre değer etmediğini.

Söylenen sözlerin sahteliğini, kelimelerin ağızdan çıkarken meğer anlam bile içermediğini…

Sen bilir misin; sana “Seni Seviyorum” denmesinin verdiği hayat enerjisini, sen bilir misin “Hayatım” kelimesinin ne anlam ifade ettiğini, sen bilir misin sana “AŞK” diye seslenilmesinin dünyadaki tüm melodilerden bile kulağa daha güzel geldiğini… Ve sen bilir misin meğer bunların hepsinin “sahte bir oyun” olduğunu anlamanın verdiği acıyı, kederi…

Bu yüzden sitem ediyorum sana bu güne kadar nerelerdeydin diye… 38 günün içinde bir kez olsun karşıma geçip neyin var demedin diye… “Unut artık onu” ya da “Asla aşkından vazgeçme” demedin diye… Bitip tükendiğimi gördüğün halde, bir kez olsun bana destek olmadın diye… Söyleyecek sözüm kalmadı artık. İnan bana ne güç kaldı ne de bir umut…

Sadece nasıl geçecek bu günler diye her sabah yeniden gözlerimi kedere açıyorum. Her gece gözlerimi yeniden kederle kapatıyorum.

Sevgilerle…

“Onur SUSAN”