Neden?

Neden diye sorarız cevabı umursamadan. Hiç empati yapmayız, sanarız ki sadece bizim cevabımız doğru olan.

İçimizdeki çocuk mu büyüdü artık? Ya da yaralarımız kabuk mu bağlamaya başladı? Yoksa rüyalar da mı karanlıklara büründü, biz mi gerçeklere bakmaya başladık geçen bunca zaman sonunda?

Ne zaman mantığımız duygularımızın önüne geçmeye başlar hayat denen şu yarışta? Belki de bilinçli bir şekilde kontrol ederiz bu yarışı, varış noktasına hangisinin gelmesini istediğimizi bile bile sırf ortada bir mücadele olsun diye devam ederiz zamanı hiçe sayarak. 

Gerçeklerle yüzleşmenin zorluğunu rüyalardan uyanınca anlarız çoğu zaman. Yine de uslanmayız, bağlanırız umutlara sanki gözlerimizi açımca değişecek bir şey varmış gibi kanarız kendi yalanlarımıza…

Neden diye sorarız cevabı umursamadan. Hiç empati yapmayız, sanarız ki sadece bizim cevabımız doğru olan. Ama bizim kalbimiz olmadı mı yol göstericimiz bunca zaman?

Çocuk gerçekten yitirdi saflığını… Ne hayaller kaldı, ne rüyalar? Kalp denen şeyin yaşam yerine acı verdiğini anladı, taş ile değiştirdi, zaten ne ki bundan sonra geriye kalan?

Sevgilerle…
“Onur SUSAN”