Manifesto

Unutulur mu sandınız..? “Merhaba sırdaşım… Ne kadar zaman geçti sana uğramayalı? Sayamıyorum artık günleri, ayları, yılları…”

Başlamadan önce severek dinlediğim bir parçadan ufak bir kesit;
Haykırsam,
Duyup gelsen uzaklardan…
Dokunsam bir,
Son bir kez sana dokunsam…

Sarılsam,
Hayallerime sarılsam…
Uzansam bir,
Yanıbaşına uzansam…

Hiç düşündün mü gecenin bir vakti, yalnızken…
Bir ömür yalnız bıraktığın o kimseyi.

Bir Nefeste ON(2)AY. Koy Elini Vicdanına!

Peki; Aşk’a tutunmaya gelmişken,
Yok olup gitmek miydi kalbinin sana söylediği?

Hiç akıldan çıkar mı o güzel pazar sabahları…
Sımsıkı sarıldığın,
Koklamaya doyamadığın.

Ve yarım kalan umutlara…

Güçlüsün değil mi?
Parmaklarının arasında tüm hayatın özeti…

Umudun güneşle beraber hayatıma her doğuşunda, bir süre kapatıyorum gözlerimi… Sadece düşlüyorum seni.

Soramadım kimselere, umudumla yaşadım.

Huzur doludur geceleri gökyüzüyle buluşmak.
Yıldız misali, kalbindeki o ışıltı…

Hayal meyal görüyorum seni, rüyamdaki gerçeği. Gerçek olmadığını bildiğim kalbimdeki seni…

Evet bu hayat senin, rüyalar ise benim.
Senin gerçeklerin, benimse hayallerim…

“Rüyam; dön gel dedim.
Kalbine seslendim.
Duymak istemedin…”

Derin bir iç çekiyorum yeniden, bekliyorum işaretini… “Buradayım, yolun sonunda bekliyorum seni” demeni…

Başımı her yastığa koyduğumda bakıyorum karanlıkta yanıma. O büyülü gözler çıkacak mı diye, gözümü açınca karşıma.

Gökyüzünün bulutları kucaklaması gibi; sımsıkı sarıldık mı özlemlere? Hayallerimize kavuşacakmış gibi…

Bazen yokuş çıktık büyük zorluklarla, bazen de kendimizi yokuş aşağı bıraktık rüzgarın şefkatli kollarına.

Bıkmadan usanmadan sevdi bu kalp, değer bile biçilmediği bunca zamana meydan okurcasına.

Sevgilerle…
“Onur SUSAN”