Mavi Kalp

Blog sayfamı düzenli olarak takip eden ziyaretçilerim, aşağıdaki yazımı belki hatırlayacaklardır. Aslında bu yazının orjinali çok daha uzundu ve farklı bir hikayeyi anlatıyordu. Ben de geçmiş günlerde Instagram hesabımda o hatıranın akılda ve kalpte kalan güzel bir kısmını takipçilerimle paylaşmıştım.

Beni Instagram’dan takip edenler görmüşlerdir. Takip etmeyenler için de yazımı burada blog takipçilerimle yeniden paylaşmak ve o güzel günleri yad etmek istedim. Umarım; Çanakkale’de ailemin evinin balkonunda geçen bu kısa hatıram hoşunuza gider… Çünkü ben o heyecanı daha dün gibi hatırlıyorum, aradan onca zaman geçmesine rağmen.

“Mavi kalpleri sevmezdim eskiden. Kalp dediğin, aşkın sevginin simgesi değil midir? Kırmızı olmaz mı? Sonra anladım ki rengi değil, gönderenin kim olduğu önemli… Yavaş yavaş gecenin bir yarısı uykumun geldiğini hissediyorum. Balkonda mis gibi deniz havası. Kahvem henüz bitmemiş. Ben ise yalnız başıma ertesi günün hayalini kuruyorum. Biliyorum bu gece bana uyku yok… Bir yudum daha alıyorum kahvemden. Annem ve babam çoktan uykuya dalmışlar. İçeride babaannemin televizyonunun sesi geliyor. Belli ki o da uyuya kalmış. Telefonumu tekrar elime alıp mavi kalp simgesine bakıyorum. Dalgaların sesi ve gök yüzündeki yıldızlar o kadar huzur veriyor ki. Kalan kahvemi buz gibi olmasına rağmen bitiriyorum. Gece sessiz ve sakin. Tek tük insanlar artık otellerine çekiliyorlar. Kimi el ele, kimi çocuklarıyla beraber… Onları izliyorum. Hepsi mutlu, hepsi neşeli. Benim kadar olamazlar tabi. Telefonun ekranındaki mavi kalbe bir kez daha bakıyorum. Balkondan odama geçip yatağıma yatıyorum, gözlerimi kapıyorum ve ertesi gün göreceğim rüyamın mutluluğuyla bir süre gülümsüyorum…”

Sevgilerle…
“Onur SUSAN”