Ve Yarım Kalan Umutlara…

Bitti diyorken yeniden başlıyor çırpınmalar. Tam kendimi denizin dibine bırakmışken, artık yok olmayı kabullenmişken farkına varamadığım bir şey yeniden beni hayatta kalma çabalarına gebe bırakıyor.

Neden bilmiyorum. Hayatımda bir ilki yaşıyorum. Kurtulmak istiyorum, ya yok olmak ya yeniden nefes almak istiyorum. İkisini de başaramıyorum.

Korkularım geceleri kabusum olmaya devam ediyor. Rüya görmeyi özledim aylardır. Güzel şeyleri hissedebilmeyi unuttum bunca zamandır.

Unutmanın ne kadar kolay olduğunu bize kanıtlayalar gibi neden olamıyorum? Neden etraftaki güzel şeylerin farkına varamıyorum?

Neden hala geçmişe bu kadar değer veriyorum?

Aslında geçmişten ziyade anılara değer veriyorum sanırım. Yarım kalan anılara, yarım kalan hayatlara, yarım kalan aşklara.

Ve yarım kalan umutlara…

Evet tam bitti diyorken, artık tüm umutlar son buldu diyorken korkularım ağır geliyor terazide ve kendi kendime acı çekmeme sebep olan her şeyi yeniden hayatıma bir bir geri getiriyor.

Korkularım umutlarına can veriyor istemeye istemeye. Unutamıyorken, aklımdan çıkaramıyorken, hafızamdakileri silemiyorken attığım her adım bir sonrakinde o adımı geri almama sebep oluyor.

Ama tek bir dileğim var artık hayatımda…

Bir gün…

Umarım bir gün bu yaşadıklarım tecrübe olur birinin hayatına. Sakın beddua olarak görmeyin bu sözleri… Ben acı bir şekilde tecrübe ettim. Ama yaşadım da tecrübe ettim.

Teşekkürler yaşatana.

Bir gün severse birini karşılığı olmadan biri, umarım kat be kat fazlasıyla alır verdiği o değeri.

Sevin dostlar. Hak edeni sevin.

“Sevgi dünyanın en güzel şeyi.”

Sevgilerle…
“Onur SUSAN”