Aşk yerine Hüzün ver,
Umut diye Keder ver,
Sevgi yerine Acı ver,
Huzur diye Esaret ver…
Her gece, kendi kendime, yeniden, inancımı yitirmeden…
Ne değeri var ki senin gözünde?
Kimdim ben? Kim oldum bilmeden…
Nasıl yok olup gittim o gözlerinden…
Peki ya o kelimeler?
Bitir şu esareti, huzur ver,
Dindir bu acıyı, sevgi ver,
Yok olsun kederler, küçük bir umut ver…
İsteyemem ki sonuncusunu;
Hüznüm gizli kalsın,
İsminle eşdeğer;
Ne olur bana “HAYAT” ver.
Sevgilerle…
“Onur SUSAN”
Düşüncelerim ve Ben 