Beklenti

Kısa süreli bir yolculuk yapıyorum geçmişe, kahve eşliğinde. Çocukken basit bir oyuncak ile ne kadar mutlu olabildiğimi hatırlıyorum, o günleri kapalı gözlerle düşleyince.

Hani o zamanlar ne bir sorumluluk var üzerimizde ne de hayat kaygısı… Ailenle beraber eve dönerken oyuncakçıda gördüğün bir oyuncağı istersin ya hemen; hayat o kadar basittir aslında senin için. İstediğin şey alınınca sevinir, mutlu olursun. Eğer alınmazsa ağlar durursun.

Büyürsün istemesende yavaş yavaş. Doğanın kanunudur bu. Okula başlarsın. Yavaş yavaş sorumlulukların artar. Ödevler, sınavlar ve yıl sonunda ailene göstermek zorunda kalacağın rakamlardan ibaret okul karnen… Ve bir de o karne güzel geldiyse, başlar bu kez yazılmaya; aileden talep edilecekler birer birer deftere.

Asıl sorumluluk iş hayatına atılınca başlar, büyümüşündür iyice. Ne ağlayınca istediğin verilir sana, ortada ise kalmamıştır artık bir karne. Çoğu zaman tek başına kalırsın hayatta. Kendi ayakların üstünde durmaya çalışırsın istesende istemesende.

Bu hayat yarışı denen şeyde, nefes almak için bir mola verdiğin an tek kaçış yolun çocukluğundur her seferinde. Hiçbir derdin tasanın olmadığı o güzel günleri sana hatırlatan ya bir resim karesi ya da bir oyuncak olur genellikle.

Zaman su gibi akıp gidiyor öyle değil mi? Bir bakıyorsun ki, geçmiş bile hatıralardan silinir olmuş. Sonra da bir an geliyor; o yıllara yeniden dönmek, o zamanı yeniden yaşamak istiyorsun…

Hayat böyle bir şey işte; verdiğinin karşılığını alacağını sanıyorsan yanılıyorsun. Hayattan bir beklentiniz olmasın. Beklentilerinizi bir kaya parçasına bağlayıp okyanusun dibine yollayın; işte o zaman gerçek mutluluğun farkına varacaksınız.

Sevgilerle…

“Onur SUSAN”