Bugün blog sayfamda sizlerle çok farklı bir hikaye paylaşacağım. Öncelikle belirtmek isterim ki bu mükemmel hikayeyi ben yazmadım. Tamamen Miray hanıma ait bir hikaye. Ve bu güzel hikayesini benimle paylaştığı için buradan kendisine tekrar tekrar teşekkür etmek istiyorum. Benim beğendiğim kadar sizin de beğeneceğinize eminim… Keyifli okumalar.
“ Yolculuk… “
Güzel bir gündü… Pontik uyandı. Sabahın ilk ışıkları yüzüne vuruyordu. Uykulu gözlerle perdeleri açtı. O günkü havanın neşesi içini coşturuyordu. Kuş sesleri ise kulağının pasını siliyordu. Yatağının baş ucundaki gül, sanki ona gülüyordu. O da güle küçük bir gülümseme attı. Yanında duran ılık suyu güle güzel sözler söyleyerek suladı. Sabah çok erken kalktığı için kahvaltısını kendisinin hazırlaması gerekiyordu. Her şeyi hazırladı, tam aygazı yakacaktı ki, annesi; “Pontik ne yapıyorsun? Hemen çakmağı bırak” dedi…
Pontik, çok şaşırdı ve hemen çakmağı yerine bıraktı. Annesi; “Pontik ne yapıyordun? Sana kaç kere söyledim ateşle oynamaman gerektiğini?” Pontik kumral kirpiklerini öne eğdi. “Ama ben, sadece size çok güzel bir kahvaltı hazırlamak istiyordum” dedi. Annesi, “peki tamam” diyerek Pontiğe sarıldı ve Pontik’de bir daha böyle bir şey yapmayacağına söz verdi.
Babası da uyanmıştı. Annesi kahvaltıyı hazırlarken Pontik’de yatağını toplamaya koyuldu. Babası, “size çok güzel bir sürprizim var” dedi. O an herkes heyecana kapıldı. Babası, “hep beraber Kümbet’e gideceğiz” dedi. Bu haberi duyan anne ve Pontik havalara zıpladı. Sonra hemen yanlarına bir kaç parça eşya aldıktan sonra, vakit kaybetmeden yola koyuldular. Havada kar kokusu vardı. Kümbet’e gidecekleri için mutluydular. Çünkü uzun bir süredir ailecek Kümbet’e gitme hayali kuruyorlardı.
Yolda giderken bir köfteciye rastladılar. Hava güneşli olmasına rağmen soğuktan donuyorlardı. Sıcacık köftelerle hem midelerini doyurdular, hem de içlerini ısıttılar. Ve beklemeden yola koyuldular. Bir kaç kilometre gittikten sonra, deniz manzaralı harika bir yere geldiler. Orada bol bol fotoğraf çektiler. Ve bir dahaki efsanevi yerlerin hayalini kurmaya devam ettiler.
Bu güizel hikayesi için Mi SUSAN’a yeniden teşekkürü bir borç bilirim. Onurun Düşünceleriyle kalmaya devam edin.
Sevgilerle…
Düşüncelerim ve Ben 
Onur senden bir ricam olacak. Bu yazdıklarımı Miray’a okutursan çok mutlu olurum.
‘Sevgili Miray hikayeni okudum. Çok sevdim. Çok tatlı anlatmışsın. Yazmaya yeteneklisin ve hikayeni sevdirmeyi biliyorsun. Ben de senin yaşlarında başladım yazmaya. Komik belki ama bana anlatılan masalları beğenmediğim için kendi masallarımı yazıyordum. Büyüyünce de yazar ve müzisyen olmak istiyordum. Yazar olamadım. Müzik eğitimim ise yarım kaldı ama harika bir mesleğim var. Dilerim sen de sevdiğin mesleği yaparsın.
Çocukken yazdıklarımın çok azı elimde ve elimde kalanları da senin yazın hatırlattı bana. Onları buldum ve bu beni çok mutlu etti.
Yazmayı bırakma olur mu? Sana kalmış bu özgürlük alanını değerlendir. Yazdıklarını paylaş ve içtenliğini kaybetmeden kendini geliştir. Tıpkı Onur abin gibi.
Seni okuduğuma memnun oldum Miray. Teşekkür ederim sana. Her şey gönlünce olsun.’
Sevgilerimle…
BeğenLiked by 1 kişi
Akşam okutacağım 🙏🏻
BeğenBeğen