Sessizce

Sessizim uzun bir süredir; maneviyatımla birlikte. Uzun zamandır kendimleyim. Sadece ben. Hatta yıllardır bu şekilde, değişmeden… Sessizliği yalnızlıkla, yalnızlığı huzurla eşdeğer görüyorum uzun bir süredir. Bana kalırsa; ucuz aldatmacalar bunlar. Benliğimi kandırmacalar. Gereksiz anlamlandırmalar. Sessizce, kimsesizce gibi. Bundan sonra da sessizce duracağım aynı şekilde. Yıllar yine birbirini kovalarken, yine kendimle baş başa, hiç değişmeden. Ama dönüştüm bir kere. İstemeden hissettim benliğimin o değişim evresini yıllar önce. Adım adım gerçekleşen, insanı hissizleştiren o süreci. Evet, sessizim uzun bir süredir. Sadece kendimleyim. Çoklarca kez bittim; tam bitti derken hayallerime güvendim, hayallerin sahteliğini bildiğim halde belki gerçek olur dedim. Sabrettim, sabretmeye devam ettim. Sessizce bekledim. Tıpkı yıllar sonra da olacağı gibi… Sessizce, kendimle. 

“Onur SUSAN”