İlk Diyalog

İlk sohbetimizi hatırlıyor musun? Yanılmıyorsam öğle saatleriydi. Ve o kadar kısaydı ki…

Ben kapı girişindeki satış masasında oturmuş, bilgisayarımda işimle alakalı şeylerle ilgileniyordum. Sen ise, döner kapıdan içeri girmiş, özel dersin öncesinde yeşil koltuğun yanındaki su makinesinden su almak için bozuk para bölmesine madeni paranı atıyordun. Ben o an bilgisayarımın ekranından başımı kaldırmış gözlerimi senin üzerine yönlendirmiştim. Bunu görmediğine eminim. Ama belki de hissettin. Sende suyunu aldıktan sonra bana dönmüş ve; “size daha sonra söylemek istediğim bir şikayetim var” demiştin… Bu kelimeler ağzından çıkarken o an bana o kelimeler o kadar sıradan gelmişti ki. Senin ise bu sözü söylerken yüzün gülüyordu. Belki de öncesinde telefonunda konuşmakta olduğun bir konudan dolayı, belki de özel dersine zamanında yetişebildiğin için. Benim cevabım da bir o kadar kısa ve sadeydi… “Tabi ki dinlemek isterim…” Üzerinde siyah eşofman üstün, altında siyah taytın ve ayağında beyaz ayakkabılarınla soyunma odasına doğru çok da ecele etmeden yürümüştün. O an aklıma seninle ilgili ne bir gelecek düşüncesi ne de başka bir şey gelmişti. Eminim ki senin de aklın benimle ilgili o kadar boş ve temizdi. Zamanın bize neler göstereceğini o an hangimiz bilebilirdik ki? Benim aklımda kalan senin gülümseyerek bana söylediğin o bir kaç kelimeydi. Peki ya senin?