Karmakarışık

Bir kaç saat sonra kapanacak mı gözlerim? Düşünüyorum da, acaba gece alışkanlıklarıma daha ne kadar devam edebileceğim?

Bu gece aklımın karmakarışık olduğu gecelerden biri yine; kafamdakileri kelimelere dökemeyişimden belli. Ekrana boş boş bakışımdan belli. Kafamın içinde milyonlarca sinir hücresi birbirine elektrik sinyalleri gönderirken, ben parmaklarımın ucunda duran harflerin hangisine basacağımı bile beceremeyecek haldeyim…

Kalbimde farklı bir heyecan, beynimde anlamlandıramadığım sesler. Sanki yer yüzünden kaybolup gitmiş gibiyim. Gözlerimi çevirip baktığım yerler sabit. En azından hareket etmiyorlar… Yoksa etmeleri mi gerekiyordu? İnanın bana şu an bunun cevabını bile verecek halde değilim.

Gece alışkanlıklarım mı demiştim? Gece alışkanlığı da ne demek ki?

Ah, evet… Doğru ya. Gece ritüellerim… Bu gece de gerçekleştirebilecek miyim? Okumam gereken kısa bir yazı ve bakmam gereken bir fotoğraf. Bu mu ritüelim? Şimdi daha çok merak eder oldum; bu zamana kadar bunları tekrarladım da bir şey mi oldu hayatımda? Düşünüyorum bir dakika, lütfen biraz zaman verin…

Daha uyumama zaman var. Şu an için erken bunları yapmak.

Şu yerde duran oyuncak köpek? Hala aynı yerinde. Ne bir santim sağa, ne de bir santim sola kaymış… Baş üstü duruyor haftalardır. Yorulmadı mı ki? O şekilde neyi bekliyor çözemedim.

Bir dakika… Sabah alışkanlıklarım da var benim. Şimdi geldi aklıma. Ama henüz sabah olmadı değil mi? Önce uyumam ve sonrasında uyanmam lazım. Acaba yerde duran oyuncak köpek de uyuyup uyanıyor mudur?

Neden telefonuma mesaj gelmiyor? Çalan müziğin sesi yüksek diye ben mi gelen mesaj sesini duymuyorum yoksa? Hayır bildirim falan gelmemiş. Buzdolabımın üstünde duran süs eşyadaki tarih doğum günümü gösteriyor. 14 Mart diye değiştirmemiş miydim ben onu?

Ama umut yeşildir, bahardır… Bazen ilk bahardaki bir ağaç gibi, hassas ama güçlü. Tutunmak için bir sebebi var çünkü. Yaz var önünde… Bazen sonbahar gibi güçlü ama kışa geldiği için kırılabilir. Umut iyi gelir…

Her insan için farklı olan acıyı biz de farklı yaşayıp bu zamana ermişiz. Ondandır ki keşke bile yok… İyi ki var.

İyi ki? İyi ki ne var? Yaşam var sanırım. İnsanlar var. Hayvanlar da var… Başka ne var? Beyin var. Ama kullanan var, kullanamayan var. Geçenlerde galiba bende kullanamadım. Bazı gerçekleri üretebilecek kapasitede değilmiş beynim.

Oyuncak köpek hala yerde kafa üstü duruyor. Ama sanki dönmeye başladı… Ya da ben mi dönüyorum bilemedim. Duvarlar sabitse, ya oyuncak köpek dönüyor ya da ben. Ya ikimiz de sabitsek? Dönen ne?

Ben birazdan karanlığa göz kırpacağım… Belki bu gece huzur dolu bir uyku yatağımda beni bekliyordur.

Sevgilerle…

“Onur SUSAN”