O Günden Sonra

Güneşin sevinçle bizi selamlamasına aldırış etmeyen bir tek ben miyim?

Her zamankinden farklı bir duyguyla evden çıkıyorum sokaklara bu defa. Önce başımı kaldırıp gökyüzüne kısa bir bakış atıyorum, ardından güneşi selamlıyorum; sırf selam vermiş olmak için aslında.

Aylardır yürüdüğüm yolu tercih etmiyorum bu kez.

Uğultulu bir trafiğin aktığı, sabırsız insanların telaşla hareket ettiği o sevimsiz yolda yürümek istiyorum bir şeylerden kaçmak istiyormuşçasına bugün.

Kafamın dağılacağını ümit ederek kısa kısa adımlar atıyorum. Durakta bekleyen bir otobüse bakıyorum, içinde mutsuz insanlar… Kırmızı ışığın telaşına kapılmış sabırsız sürücüler, karşı kaldırıma geçmek için kendi kurallarını uygulamaya çalışan canından bezmiş, hayatın kıymetini bilmeyen kimseler…

Yavaş ve emin adımlarla devam ediyorum yoluma. Kaybolacak değil mi kafamın içindeki o düşünceler birazdan?

Şöyle derin bir nefes alayım diyorum, belki içimi huzur kaplar diye. Vazgeçiyorum hemen. Bu kalabalığın, bu kirliliğin olduğu bir şehirde, derin bir nefes almak neye yarar diyorum kendi kendime. Hangi huzur dolacak ki bedenime…

Farkına varmadan ayaklarım beni yine getirmiş bu yolun en güzel başlangıç yerine. Bakmayın güzel dediğime, anılarda güzel bu sokaklar benim için. Yalnız başımayken hiçbir değeri yok aslında gözümde. Kafamı sağ tarafa çeviriyorum. Gördüğüm bu sokak ile ilgili yaşadıklarım geliyor bir bir gözlerimin önüne. Kimi zaman gecenin bir yarısı, kimi zaman sağanak yağmurun eşlik ettiği bir iş çıkışı, kimi zamanda güneşli bir öğleden sonrası. Ve her güzel anının sonunda yolun bittiği yer; mutluluğa açılan sihirli bir kapı.

Önüme bakıp kendi yoluma devam ediyorum. Devam ediyorum etmesine fakat… Burası gerçekten doğru yol mu peki?

Bile bile yine kandırmışım kendimi. Sevimli bir kediyle oynadığımız o geceye aldı götürdü bu yolun sonu beni… Hani nerede evden ayrılırken ki o düşüncelerim? Nasıl oluyor da kendimi yine bu kimsesiz banklarda buluyorum? Peki şimdi o sarı renkli sevimli kediye ne söyleyeceğim? Dinler mi acaba beni?

Galiba biraz oturacağım burada. En azından gökyüzündeki güneş benimle. Belki sevimli sarı kedi bir yerlerden çıkar da yanıma gelir, eşlik eder bana bir süreliğine.

Bekliyorum gelmesini öylece.

Sevgilerle…

“Onur SUSAN”